WOGNUM – “Het is niet zo dat ik telkens ernaar streef de slachtoffers op een zo origineel mogelijke manier te laten vermoorden”, zegt Gerard Nanne uit Wognum over zijn thrillers. “Het misdrijf, de moord of moorden zijn slechts een onderdeel van het verhaal. Het hangt steeds af van de omstandigheden. Soms past een nekschot beter in een verhaal dan bijvoorbeeld een verwurging. Hoe ik dat verzin is lastig uit te leggen. Het verhaal vraagt om een bepaalde insteek. Mijn taak als schrijver is om me daarnaar te voegen.”
“Ik heb lang getwijfeld over het idee om in mijn negentiende boek een hond als moordwapen te gebruiken. Ik hou van dieren en heb jarenlang een hond gehad. Een Airedale terriër. Een schat van een beest. Maar omdat het verhaal erom vroeg, besloot ik er uiteindelijk toch voor te kiezen.”
Hondenvechtsport
Het rechercheursteam in ‘De dochter van Maria Kalkman’ dat de moorden onderzoekt, komt terecht in de wereld van de hondenvechtsport. “Ik voerde hiervoor gesprekken met een hondengedragsdeskundige en een hondentrainer. En ik ben in de wereld van de hondenvechtsport gedoken door daarover te lezen. Geen wereld waar je blij van wordt, kan ik je zeggen. Ik ben dan ook niet teveel in detail getreden over de gruwelijkheden die zich in deze absurde wereld afspelen, maar heb me beperkt tot de voor mijn verhaal noodzakelijke feiten”, aldus Gerard.
Vast rechercheteam
Dat in veel van Nanne’s boeken dezelfde rechercheurs bij de moorden betrokken worden, is een bewuste keuze. “Het werken met een vast rechercheteam geeft mij de nodige houvast bij het schrijven”, geeft hij toe. “Ik merkte ook dat lezers het waarderen als ik de voor hen oude bekenden weer laat opdraven. Toch schuilt er ook het gevaar in dat de lezer raakt uitgekeken op de telkens weer terugkerende hoofdpersonen. Ik vang dat steeds meer op door niet meer uitsluitend vanuit het perspectief van de onderzoekers te schrijven, maar ook vanuit bijvoorbeeld dader of slachtoffer. En dat werkt goed.”
West-Friesland
Gerard is geboren in Velsen en verhuisde in 1972 met zijn vrouw naar West-Friesland. Sinds kort in Wognum, maar daarvoor tientallen jaren in onder meer Bovenkarspel, Hoogkarspel en Venhuizen. Vanaf 1998 is hij zich gaan toeleggen op het schrijven van misdaadverhalen. Vanwege zijn kennis van de deze regio komt, is het ook vaak het decor van zijn verhalen. “Ik ben van West-Friesland gaan houden. Mijn misdaadromans spelen grotendeels af in dit gebied. Het polderlandschap vind ik altijd wel iets hebben. Op klaarlichte dag is het heel lieflijk. Terwijl het licht van de kassen ‘s nachts met verder alles aardedonker iets sinisters heeft. Dat zet mij aan het denken. Het leent zich er goed voor om er allerlei dingen te laten plaatsvinden.”
Herkenbaar
Veel plekken die Nanne beschrijft in zijn boeken zijn herkenbaar. Zo speelt zijn nieuwste boek zich deels af in Hoorn. “Heb je weleens ‘s nachts door het Julianapark gelopen?” Zijn romans worden door de uitgever thrillers genoemd. Een term die Nanne liever niet gebruikt. “Misdaadromans dekt de lading beter. Bij een thriller verwacht een lezer dat er enge dingen gaan gebeuren. Mijn boeken zijn wel spannend, maar ontspannen spannend.” In De dochter van Maria Kalkman wordt een hond als moordwapen gebruikt, dat is toch ook best eng? “Deze keer is inderdaad de term thriller misschien beter op zijn plaats”, zegt hij lachend. “Dit boek is redelijk heftig voor mijn doen.”
Volgende boek
De thrillerschrijver is al bezig met zijn twintigste boek. “Ik had dat twintig jaar geleden niet kunnen voorspellen. Na mijn debuut – Het lied van de Lijster – heb ik het schrijven niet meer los kunnen laten. Ik geniet er nog steeds van. Kan me een leven zonder schrijven ook niet meer voorstellen. Toch zijn er ondanks die hoge productie nog steeds lezers die nog geen kennis hebben gemaakt met mijn werk. ‘Zonde’, zeggen sommige recensenten. En daar sluit ik me graag bij aan.”
Reageer op dit onderwerp